Hedie en Jos samen met hun omaatje
"Het project “adopteer een opa of een oma” van de stichting trok mijn aandacht na het overlijden van mijn beide ouders in een jaar tijd. Ik was zo dankbaar dat ik ze tot het laatste moment heb kunnen en mogen verzorgen. Het project deed me realiseren dat niet iedereen deze kans heeft in de wereld."
Onze eerste ontmoeting met Anita Tax-Bax en de Stichting Meraih Bintang was via de bouw van de website van de Stichting. Pakweg het bedrijf wat ik samen met een vriendin heb sponsort elk jaar een goed doel wat ons raakt en één daarvan is Meraih Bintang. Anita onderhoudt zelf de website al jaren met succes.
Het project “adopteer een opa of een oma” van de stichting trok mijn aandacht na het overlijden van mijn beide ouders in een jaar tijd. Ik was zo dankbaar dat ik ze tot het laatste moment heb kunnen en mogen verzorgen. Het project deed me realiseren dat niet iedereen deze kans heeft in de wereld. Samen met mijn gezin hebben we dus een oudere geadopteerd zodat we een nieuw “omaatje” hadden! Dat is de lieve Biyung Sireng geworden.
In oktober van dit jaar stond een reis naar Indonesië gepland. Graag wilden wij (Hedie en Jos) in onze plannen ook een bezoek aan ons “omaatje” brengen. Met behulp van bestuurslid Anita van de stichting vanuit Nederland en Darto een van de bestuursleden in Indonesië is het een onvergetelijk bezoek geworden.
Om Panangdaran te bereiken was al een uitdaging omdat de brug naar het stadje net de week daarvoor was gebroken door een tornado! Natuurlijk een ramp voor het stadje omdat de toegang tot het dorpje voor bewoners en toeristen alleen mogelijk is te voet of met de brommer. Darto (bestuurslid) zou ons opwachten bij de brug om ons naar het hotel te brengen. Door een misverstand zijn we achterop twee brommertjes over een geïmproviseerde smalle voetbrug brug met bagage en al afgezet bij ons hotel. Na telefonisch contact met Darto zouden we de volgende dag om 08.00 uur worden opgehaald voor een bezoek aan Biyung Sireng en de “Kindergarten”.
Darto is naast zijn taken als bestuurslid van Meraih Bintang visser van beroep. Speciaal voor onze komst heeft hij “vrij” genomen om ons een goede indruk te geven van de activiteiten van de Stichting en onze ontmoeting met ons omaatje te begeleiden. Natuurlijk voelden we ons daardoor ook bezwaard maar tijdens ons bezoek verzekerde hij ons keer op keer dat we welkom waren en dat hij dit deed omdat hij dit wilde doen. Vanuit zijn hart. Darto was onze eerste ontmoeting met een warme persoonlijkheid met deze instelling maar al snel ontmoetten we de komende twee dagen leden van het team van de stichting en vrijwilligers met dezelfde intentie en instelling! Ontroerend, hartverwarmend en ons realiserend hoe anders en ver weg Nederland letterlijk en figuurlijk soms nog is van deze manier van omgaan met elkaar.
Ons “omaatje” woont bij haar dochter in huis. Ze ligt op bed in een kamertje met uitzicht op de straatkant waar ze alles voor zover mogelijk kan volgen. In de hoek staat haar rolstoel waar ze tot voor kort dagelijks in werd rondgereden. De laatste tijd is ze erg moe en blijft op bed liggen. In eerste instantie schrikken we van haar broosheid zoals ze daar ligt. Wat een iel en breekbaar dametje op dat grote bed. Ze kijkt verbaasd naar ons en vraagt aan Darto wie we zijn. Of ze het echt begrijpt weten we niet maar haar ogen kijken nieuwsgierig en als ze Jos ziet kijkt ze hem lachend aan! Haar handen reiken naar ons. Wat een kracht zit er nog in haar handen! Ze knijpt ons beiden stevig in de handen. Een ontroerend, lief moment.
We hebben onze kinderen een foto van haar beloofd en Darto neemt er ook nog een samen met haar op de foto. Een mooi herinnering van een bijzondere ontmoeting. We realiseren ons dat we deze oude dame (90 jaar!) wellicht niet meer in levende lijve zullen zien. Maar hoe simpel kan het zijn om met een maandelijkse bijdrage haar te kunnen ondersteunen. Haar kinderen kunnen haar nu verzorgen waardoor ze schoon en hygiënisch elke dag weer in haar kamertje kan liggen en elke dag weer voorzien is van gezonde voeding. Haar dochter dankt ons nogmaals voor ons bezoek en onze ondersteuning. In gedachten dank ik haar om haar moeder te mogen “delen”.
Na dit kort maar (intens) krachtig bezoek neemt Darto ons mee naar de projecten. We worden rondgeleid door Tia, de supervisor van de school. In het Engels leidt ze ons rond en we lopen langs de verschillende groepen van de school. Wat opvalt is de ongedwongen sfeer die er hangt, de aandacht, leergierigheid en blijheid van de kinderen.
In het project Rumah Bina Budi, vlakbij de school, komt naast het tijdelijke klaslokaal voor de peuter speelgroep en een klas van de kleuterschool, het nieuwe kinder(t)huis. (lees hierover meer op de website). Het is bijna klaar en de nieuwe matrassen liggen te wachten op de nieuwe bedden die door een timmerman uit het dorp worden gebouwd.
Prachtig om te zien hoe een projectidee (overigens aangedragen door de mensen zelf) gestalte krijgt. Hoe zichtbaar en tastbaar wordt het om te zien wat er met gedoneerd geld wordt gerealiseerd. Darto is er dan ook trots op om te vertellen hoe zorgvuldig ze zijn met de bijdragen en alle uitgaven regelmatig worden gerapporteerd. Het is en zo voelt het als zijn verantwoordelijkheid om zorg te dragen voor de uitvoering van de projecten. Transparant zijn is daarom belangrijk. Maar vooral vertrouwen in elkaar. Zonder dat vertrouwen zou de stichting niet kunnen bestaan
Na een kopje koffie in de “warung” naast de school ontmoeten we wat moeders die op hun kinderen wachten. Tia vertelt dat zij de (veelal jonge) moeders tijdens het wachten ook stimuleren om Engels te leren en creatief bezig te zijn. De wachttijd wordt nuttig en effectief besteed. En zo kunnen we met een paar moeders een gesprekje voeren.
Na de lunch in het dorp gaan we terug naar de school om een muziekles bij te wonen. Omdat we zo onder de indruk zijn van de groepen en de enthousiaste leergierige kinderen besluiten we om na onze reis ook een kind te ondersteunen in het onderwijs.
Voordat de muziekles begint maken we kennis met de leerkrachten, die overigens allen worden betaald door de stichting op één na. Zij wordt door de overheid betaald en krijgt van de stichting nog een kleine aanvulling. Fantastisch en bewonderingswaardig met hoeveel inzet ze de kinderen onderwijzen. Jonge onderwijzers die pas na zeven jaar “stage” hun certificaat ontvangen om zo recht te hebben om betaald te worden door de overheid. En zelfs dan is het niet te vergelijken met het inkomen van een onderwijzer als in Nederland. Dan moet je echt gemotiveerd zijn!
De kinderen stromen binnen in het lokaal en na de komst van de muziekleraar wordt er volop gezongen en muziek gemaakt. Om het Engels te stimuleren ook veel liedjes in het Engels! Zelfs de kleinsten zingen dat vrolijk mee!. We worden er ook in betrokken en spelen ijverig mee met de angklung. Omdat we thuis zelf ook muziek maken spreekt deze les ons erg aan! Ook de saamhorigheid straalt er van af, heerlijk!
Darto wijst intussen trots naar een meisje dat nog als enige op de actuele wachtlijst van sponsorkinderen staat en de andere kinderen op de lijst die inmiddels een sponsor hebben. Alsof het zo moest zijn besluiten we spontaan het meisje te sponseren! Darto wist uiteraard niets van ons besluit en is blij verrast dat we hem vertellen dat we Verisa gaan ondersteunen.
De komende 24 uur staan helemaal in het teken van Meraih Bintang en Verisa. We ontmoeten haar ouders waarbij Darto ons officieel introduceert maar ook serieus de ouders op hun plicht wijst er voor te zorgen dat Verisa naast het bezoek aan de elementary school ook de lessen en activiteiten blijft volgen van de Stichting. (o.a. Cultuur, Engels en zwemlessen). Haar vaders is loonvisser en komt net terug van het werk. Niet veel vangst. Het seizoen is niet echt geschikt voor de vissoort waar de netten en boot geschikt voor zijn. Verisa en haar ouders wonen nog bij de ouders van haar vader. Een eigen huis is nog niet te betalen. We zijn blij dat we Verisa in elk geval nog kunnen helpen bij een betere toekomst. Ze is ijverig en wil graag naar school. Hopelijk blijft ze het enthousiasme houden. Aan de stichting zal dat niet liggen. Daar zijn we nu van overtuigd.
We zijn maar twee volle dagen in Panangdaran geweest. Maar het lijkt veel langer. Het is niet over te brengen hoe warm en liefdevol we zijn ontvangen door de stichting, met name door Darto, zijn vrouw Juniah en Tia. Maar die tegelijkertijd ook heel professioneel de stichting presenteren als een serieuze organisatie. Met als doel ook kansarme kinderen een mooie toekomst te gunnen. Wij hebben er in elk geval vertrouwen in en hopen Verisa nog lang hierin te kunnen ondersteunen. Nog een laatste verrassingseten bij Darto thuis waarbij Juniah de vrouw van Darto een geweldig maal heeft voorbereid en de Stichting ons verrast met de aanwezigheid van alle sponserkinderen, de leerkrachten en Suryadi de indonesische oprichter van de Stichting. Een ontroerend afscheid van een grote familie! Wij kijken terug op deze bijzondere ontmoetingen met waardering en ontzag voor zoveel passie en liefde voor ‘hun’ kinderen. Het zullen allemaal sterren worden! Dat is een ding wat zeker is.
Hedie & Jos, Oktober 2016